In memoriam Michael Brecker

“ Dear Family and Friends,
My husband, Michael Brecker, has been diagnosed with MDS (myelodysplastic syndrome) and it’s critical that he has a bone marrow or blood stem cell transplant (which has nothing to do with embryonic stem cells). The initial search for a donor, including Michael’s siblings and children, has not resulted in a suitable match. We now hope to have as many people tested as possible that share a similar genetic background as my husband.” Zo begon een alarmerende oproep aan duizenden jazzliefhebbers over de hele wereld. Ook aan mij. Vandaag kwam het bericht: Michael Brecker is dood. Dus toch.

Michael Brecker was een van de hardstwerkende saxofonisten van deze tijd. Als sideman heeft hij sinds de jaren 1970 meegespeeld op meer dan 900 platen. Een ongelofelijke productie. Maar grote waardering kreeg hij vooral met zijn eigen albums waarop hij zich ook manifesteerde als een belangrijke vernieuwer. Mijn eerste kennismaking met Michael Brecker was met de cd met de veelzeggende titel Time is of the Essence. Vele prachtige platen zouden nog volgen. Tot aan zijn naderende dood heeft hij muziek proberen te maken. Binnenkort verschijnen zijn laatste opnames.

Heel bijzonder was Michael Breckers optreden tijdens het North Sea Jazz Festival, waar hij in 2004 ‘artist in residence’ was. Samen met twee absolute sterren, Roy Hargrove en Herbie Hancock, speelde Michael Brecker muziek van zijn – en mijn – grote helden: Miles Davis en John Coltrane. De cd Directions In Music is de live-cd van hetzelfde concert in Massey Hall in Toronto.

Afgelopen vrijdag overleed ook Alice Coltrane, de vrouw van John. Hem heb ik nooit live kunnen horen. Michael Brecker had ik nog veel vaker live willen meemaken.