Iedereen is het erover eens: Berlijn is hot, is in, is trendy, is sexy. Ik ken geen stad in Europa waar zo veel gebouwd wordt, waar het ene schitterende gebouw na het andere verrijst, waar het bruist, sprankelt en leeft. Neem de Potsdamer Platz. Voor de ‘Wende’ liep de muur hier dwars doorheen. Aan beide kanten was het onmenselijk kaal. Nu is de muur alleen nog terug vinden aan de koperen plaatjes tussen het asfalt, en kun je met moeite zien hoe de voormalige muur dwars door het indrukwekkende Sony Centre zou hebben gelopen. Maar Berlijn is niet alleen ‘sexy’; het is ook arm. Heel arm. Eigenlijk bankroet. De stad heeft een schuld van meer dan 60 miljard euro. En die schuld loopt op.
Berlijn doet zijn best er het beste van te maken. Maar het is de vraag of het gaat lukken. De andere grote Duitse steden zijn Berlijn al voor geweest: München als stad van industriële innovatie, Frankfurt en Düsseldorf als financiële hoofdsteden. Wat moet Berlijn nog? Maar Berlijn zal altijd sexy zijn. Creatieven trekken ernaartoe, want je kunt er goedkoop wonen. Kleine bedrijven bloeien op. En grotere ook. Leven van entertainment en plezier. ICT, design, mode, film. Dat is Berlijn in de 21ste eeuw. Het Sony Centre aan de Potsdamer Platz is slechts een van de vele voorbeelden. Aan de Spree ontpringt nu, Mediaspree, een nieuwe mediastad, met grote bedrijven als Universal, MTV. Is dit de redding? De meningen zijn, uiteraard, verdeeld.
