Een eerdere poging mislukte omdat ik voor mijn werk naar China moest. Heel erg was dat. Al met al heeft het daardoor wat langer geduurd dan gepland. Maar nu is het officieel: ik ben zelfstandig klimmer. Geslaagd voor het examen, goedgekeurd door de NKBV. Dat betekent dat ik met andere zelfstandige klimmers zonder instructeur kan klimmen. De afgelopen periode heb ik veel geklommen. Goefend in het voorklimmen. Nu vooral verder gaan in de fraaie klimgebieden in België, zoals Freyr, Beez, Dave en Hotton. Misschien wel in het Bernina-gebied in Zwitserland, met andere zelfstandige klimmers. Want daar gaat straks de vakantie naartoe.

Het liefst had ik aan het Garda Meer geklommen, in Arco. Maar dat lukte niet. Ik ben nog niet zo ver dat ik helemaal zelfstandig klim, en voor de cursus waren te weinig aanmeldingen. We verruilden Italië voor Spanje. Preciezer: de Costa Blanca. Dat klinkt een stuk beter dan Benidorm. Maar het is hetzelfde gebied. Een paar kilometer verderop treed je een andere wereld binnen. Bergen in plaats van strand… (more…)

Voorklimmen is een sport op zich. Altijd even spannend om het eerste setje in te hangen. Want als je dan valt, dan val je echt. Wat sommige mensen vergeten, is dat het inhangen van het laatste setje voor het maken van een zelfzekering minstens zo belangrijk is. Net als al die andere setjes daar tussenin. Over het (niet) inhangen van het laatste setje heeft YouTube een aardig filmpje.

Ik begin weer last te krijgen van “hoogtekoorts”, een omgekeerde zwaartekracht. De lonkende stilte van de bergen trekken. Trekken omhoog. Robert Macfarlane, zelf klimmer en docent literatuur aan Universiteit van Cambridge, heeft deze aantrekkingskracht naar boven prachtig beschreven in zijn cultuurhistorische studie Mountains of the Mind. A History of a Fascination (2003). Macfarlane verweeft zijn eigen klimervaringen met intelligente bespiegelingen over de cultuurhistorische fascinatie én afkeer van de bergen. (more…)